Sądy specjalne w Akwizgranie

System sądownictwa odegrał znaczącą rolę w narodowosocjalistycznych Niemczech, stale rozszerzając i wzmacniając władzę nazistów. Po rozpoczęciu wojny sędziowie pracujący w systemie sądownictwa zostali powołani na żołnierzy "Wewnętrznego Frontu". Koncepcja i legitymizacja sądów specjalnych została zaczerpnięta z Republiki Weimarskiej. Ich celem było głównie sądzenie przestępstw politycznych, a tym samym stały się one instrumentami do szybkiej i pewnej eliminacji przeciwników politycznych.

Na podstawie Sondergerichtsverordnung (rozporządzenia o sądach specjalnych) z 21 marca 1933 r. (które po Reichstagsverordnung było krokiem w kierunku wyeliminowania rządów prawa), sądy specjalne zostały ustanowione w każdym wyższym okręgu sądowym. Miało to na celu zabezpieczenie i ustabilizowanie nazistowskiego reżimu. Początkowo Kolonia stała się kolejnym sądem właściwym dla okręgu Akwizgranu. Jednak ze względu na rosnącą liczbę spraw sądowych w 1941 r. w Akwizgranie utworzono odrębny Sąd Specjalny.

Po systematycznym rozszerzaniu jurysdykcji sądów, początek wojny i Kriegssonderstrafrechtverordnung (rozporządzenie o specjalnym wojennym prawie karnym (KSSVO)), które zostało już uchwalone, ostatecznie doprowadziły do niemal nieograniczonego rozszerzenia jurysdykcji specjalnej. Obejmowało to uchylanie się od poboru, podżeganie do dezercji i samookaleczenia, a także rozkład sił wojskowych. Następnie wprowadzono inne przepisy dotyczące kar politycznych. Oprócz rozszerzenia jurysdykcji, procedury były również coraz bardziej "upraszczane". Na przykład, nakazy aresztowania nie mogły być kwestionowane, a przyjęcie dowodów mogło zostać odrzucone, jeśli sąd uznał, że nie są one już istotne dla wyjaśnienia incydentu.

Pod koniec wojny, ze względu na podejście aliantów, Sąd Specjalny w Akwizgranie został przeniesiony najpierw do pobliskiego miasta Düren, a następnie do Siegburga. Ostatni zachowany dokument z biura sądu datowany jest na 30 stycznia 1945 roku. Unikalną cechą akt z Sądu Specjalnego w Akwizgranie jest to, że niektóre z nich były kontynuowane po zakończeniu wojny, kontynuowane w innym sądzie, ponownie ocenione lub zamknięte.