Bunkier 84 Linii Zygfryda

Wał Zachodni był fortyfikacją, ale także projektem propagandowym rozpoczętym w 1936 roku. W październiku 1938 roku, bez ukończenia pierwotnie planowanej budowy bunkrów, Adolf Hitler ogłosił zwiększoną ochronę miast Akwizgran i Saarbrücken, które leżały na zachód od wcześniej planowanych fortyfikacji. W ramach "Programu Akwizgran-Saar" Akwizgran został otoczony liniami bunkrów od wschodu i zachodu.

Trudności z liniami zaopatrzeniowymi, ale także nazistowska propaganda o rzekomo niemożliwej do pokonania Linii Zygfryda spowodowały, że wojska amerykańskie zatrzymały się na obrzeżach Akwizgranu na początku września 1944 roku. Na rozkaz generała Courtneya H. Hodgesa, głównodowodzącego 1. Armii Stanów Zjednoczonych, miasto miało zostać okrążone. W tym celu amerykańska 1. Dywizja Piechoty pod dowództwem generała majora Clarence'a R. Huebnera posuwała się na wschód przez Verlautenheide i Ravensberg. Tymczasem 30. Dywizja Piechoty generała majora Lelanda S. Hobbsa skierowała się na zachód, by przekroczyć rzekę Wurm w Rimburgu i ruszyć przez Herzogenrath do Akwizgranu. Pomimo tego, że bunkry wzdłuż linii Wału Zachodniego były słabo obsadzone i wyposażone, natarcie wojsk amerykańskich okazało się być trudne i krwawe dla obu stron. W związku z tym, kontrola nad bunkrami wzdłuż tras przemarszu czasami zmieniała się między Stanami Zjednoczonymi a Niemcami w krótkich odstępach czasu. Dopiero 17 października 1945 r. pierścień wokół Akwizgranu został zamknięty, a bitwa o miasto zakończyła się 21 października kapitulacją Akwizgranu.

Zdecydowana większość bunkrów Linii Zygfryda została zniszczona i zburzona podczas walk lub wkrótce po nich. W pobliżu Akwizgranu można jednak do dziś zobaczyć kilka ruin w lasach i na łąkach. Takim przykładem jest Bunkier 84, który był częścią pierwszej linii Wału Zachodniego. Zbudowany zgodnie ze schematem Regelbau 10, w ramach którego wzdłuż całej linii wzniesiono 3 471 obiektów, składał się z pomieszczenia ze śluzami gazowymi oraz sali do prowadzenia walk. 15-osobowa załoga była chroniona przez betonowe ściany o grubości 1,5 m.