Bunkier-wieżowiec

Po pierwszych nalotach na terytorium Niemiec w 1940 r. uruchomiono "pilny program ochrony ludności cywilnej". Ze względu na swoje położenie Akwizgran został uznany za miasto szczególnie zagrożone. Na tej podstawie w styczniu 1941 r. rozpoczęto pierwsze prace nad schronami przeciwlotniczymi. Preferowano wysokie bunkry, ponieważ wymagały one mniejszych kosztów i materiałów. Ze względów kamuflażowych bunkry musiały w jak największym stopniu wtapiać się w otaczającą zabudowę. Z 15 wysokimi bunkrami, z których niektóre zostały zbudowane jako pierścień wokół średniowiecznego centrum miasta, Akwizgran był miastem o największej gęstości bunkrów pod względem liczby ludności wśród miast w Rzeszy Niemieckiej.

Bunkier na rogu ulic Scheibenstraße i Wittekindstraße, w zasięgu wzroku od średniowiecznego Ponttoru, był budowany od 1941 r. według projektów Urzędu Finansowo-Budowlanego. Do jego budowy, podobnie jak w przypadku wszystkich innych bunkrów na terenie miasta, wykorzystywano jeńców wojennych od grudnia 1941 r. (najpóźniej).W tym przypadku pochodzili oni z Jenieckiego Batalionu Budowlano-Pracowniczego 25. Od 1942 r. trzykondygnacyjny budynek o pięciokątnej podstawie miał służyć jako schron bojowy. Jednak z zaledwie 250 miejscami do spania na powierzchni 655 m2, bunkier był jednym z najmniejszych, ale jednocześnie najdroższych schronów tego typu w mieście. Dlaczego schron został zbudowany w tej formie, nie zostało udokumentowane.

W latach 1946-1948 budynek służył jako awaryjne zakwaterowanie dla około 40 rodzin. Później budynek został przeznaczony do de-shelteringu (usunięcia instalacji ochronnych, aby nadawał się do współczesnego alternatywnego wykorzystania, na przykład jako miejsce wydarzeń). Znane są plany i szacunkowe koszty tej przebudowy (ok. 520 000 DM), ale z nieznanych przyczyn prace te nigdy nie zostały przeprowadzone.

W 2003 r. budynek, który jest własnością prywatną, został wpisany przez miasto Aachen na listę zabytków jako przykład niemieckiej historii architektury pod rządami nazistów. Do dziś zachowały się wykładziny podłogowe, drzwi przeciwlotnicze, metalowe drzwi do poszczególnych pokoi i niektórych pomieszczeń sanitarnych. Późniejsze dodatki można łatwo rozpoznać. Przebicie ścian i wyburzenie wyższych pięter stworzyło większe pomieszczenia. Z oryginalnych instalacji technicznych do dziś zachował się system grzewczy i turbina systemu wentylacyjnego. Budynek zazwyczaj można zwiedzać tylko z zewnątrz.