​​RAF Scampton​

​​W momencie wybuchu II wojny światowej stacjonowały tu dwa dywizjony. Infrastruktura obejmowała trawiaste pasy startowe, liczne hangary i ceglane budynki we wschodniej części terenu. Zabudowa dla personelu obejmowała mesy, bloki koszarowe i kwatery małżeńskie.

Wokół lotnisk w tym rejonie rozlokowana była 5 Grupa, a dywizjony 49 i 83 stacjonowały w Scampton. 3 września 1939 r., sześć godzin po wypowiedzeniu wojny, dziewięć samolotów Hampden – z których jeden był pilotowany przez ówczesnego porucznika lotnictwa Guya Gibsona – przeprowadziło atak na Wilhelmshaven w Niemczech, który był pierwszą z wielu niebezpiecznych operacji.

Do kwietnia 1942 roku obie eskadry przesiadły się na samoloty Manchester, które ze względu na swoją konstrukcję miały wysoki wskaźnik strat i wkrótce zostały zastąpione przez Lancastery. Do stycznia 1943 roku dywizjony 49 i 83 opuściły Scampton i zostały zastąpione przez 57 dywizjon.

21 marca 1943 r. podpułkownik Guy Gibson przybył do Scampton i założył swoje biuro na pierwszym piętrze hangaru nr 2. Utworzony został wtedy 617 dywizjon. Trzy dni później na lotnisko zaczęli przybywać lotnicy.

To właśnie stąd 16 maja 1943 r. dziewiętnaście Lancasterów z 617 dywizjonu wystartowało, by wykonać operację „Chastise”. Ich celem były tamy Möhne, Edersee i Sorpe. W ramach tej operacji użyta została nowa bomba, zaprojektowana przez Barnesa Wallisa i znana później jako „bomba skacząca”. W nalocie straconych zostało osiem samolotów Lancaster, a pięćdziesięciu trzech lotników zginęło w akcji. Dwie z trzech tam udało się jednak przerwać, a trzecia doznała znacznych uszkodzeń. Od tego czasu dywizja znana jest jako „Dambusters”.

​W sierpniu 1943 roku lotnisko zostało tymczasowo zamknięte z powodu złego stanu trawiastych pasów startowych, które poddano wtedy modernizacji i przekształcono w pasy betonowe. Obiekt został ponownie otwarty jako lotnisko klasy „A” w lipcu 1944 roku. Do końca wojny operował stąd 53 dywizjon.

​Lotnisko jest obecnie wycofane z użytku, a prywatna grupa negocjuje kwestę jego dawnych terenów. Plany na przyszłość obejmują stworzenie centrum dziedzictwa, w skład którego mogłoby wchodzić wiele wciąż obecnych tutaj budynków z czasów wojny, w tym biuro Gibsona. Teren jest własnością prywatną i nie jest dostępny dla zwiedzających bez uprzedniego umówienia się.