Opór przeciwko nazistowskim Niemcom w Saint-Raphaël

Wszystko zaczęło się już 25 czerwca 1940 r., kiedy to na ulice Saint-Raphaël wyrzucono odręcznie napisane ulotki wzywające ludzi do słuchania radia BBC i ostrzegające przed zawieszeniem broni. Były to pierwsze oznaki ruchu oporu. Latem 1940 r. Pierre-Jean Herbinger (Bressac), dyrektor kopalni Malpasset, stworzył sieć wywiadu wojskowego Dumas/Nilo/Mithridate, która miała zasięg ogólnokrajowy (składała się z prawie 2000 agentów).

W 1942 r. organizacja "Réseau Carte" (sieć map) zorganizowała tajne operacje załadunku i rozładunku w nocy w zatokach Agay, Anthéor i Trayas. Lokalni bojownicy ruchu oporu transportowali, udzielali schronienia i chronili agentów wywiadu, przywódców ruchu oporu i polityków, którzy chcieli dostać się do Londynu lub byli w drodze do niego. Angielskie łodzie podwodne i "felouques" (małe, 14-metrowe łodzie rybackie), których załogę stanowili polscy bojownicy ruchu oporu, nawiązywały taktyczne połączenia.

Pierwsze sabotaże sprzętu kolejowego wymierzone w pociągi jadące do Niemiec miały miejsce w 1941 roku.

Grupa FTP-MOI Rogera i Léona Landinich, złożona z komunistów włoskiego pochodzenia, przeprowadziła kilka skutecznych ataków z użyciem ładunków wybuchowych na linię kolejową Marsylia-Nicea i budynki odwiedzane przez żołnierzy okupacyjnej armii włoskiej.

Okupacja nie spowolniła ruchu oporu, pomimo ciosów zadawanych przez włoską policję faszystowską, OVRA: propaganda antynazistowska pozostała bardzo aktywna, szczególnie poprzez ulotki wzywające do demonstracji gospodyń domowych.

Roger Lombard, dyrektor służb technicznych miasta, brał udział w sieci NAP (Noyautage des Administrations Publiques).

Od września 1943 r. niemiecka okupacja doprowadziła do prześladowania i organizowania łapanek skierowanych w ludność żydowską, zniszczeń i przymusowych ewakuacji. Siatki wywiadowcze miały jednak oko na podejmowane prace w zakresie obrony wybrzeża i stale przekazywały informacje aliantom. Okupanci byli celem licznych ataków, chociaż represje były surowe.

W latach 1943-44 lokalny ruch oporu rozrósł się znacząco, gromadząc młodych ludzi i wysyłając ich do "maquis". Jego wadą było jednak słabe uzbrojenie, a sytuacja jeszcze mocniej pogorszyła się przez liczne aresztowania przeprowadzane przez Gestapo oraz wyjazdy w głąb kraju. Pomimo tego opisywany ruch oporu odegrał ważną rolę w ogólnym wyzwoleniu Francji, głównie dzięki działalności wywiadu. W tym jedna informacja, dostarczona przez Louisa Marchanda, zastępcę dyrektora kamieniołomów Dramont i angielskiego agenta, okazała się kluczowa: plaża nie była zaminowana. Dzięki temu 36 Teksańska Dywizja Piechoty mogła wylądować 15 sierpnia 1944 r. bez podejmowania zbędnego ryzyka.