Dnia 16 kwietnia 1945 r. siły radzieckie pod dowództwem marszałka Konstantego Rokossowskiego, marszałka Gieorgija Żukowa oraz marszałka Iwana Koniewa zaczęły otaczać Berlin manewrem okrążającym od północy, wschodu i południa. Okazało się jednak, że zamiast szybkiego marszu musieli poświęcić kilka dni, aby przełamać obronę niemiecką. 21 kwietnia pierwsze jednostki radzieckie weszły do Berlina od wschodu, po czym powoli przedarły się do centrum miasta. Desperacki opór Niemców i zaciekłe walki o każdy dom kosztowały tysiące ofiar po obu stronach. Ostatecznie jednak siły niemieckie, choć złożone z regularnych oddziałów oraz jednostek SS i Volkssturm nie były w stanie powstrzymać postępu sił radzieckich. Rankiem 29 kwietnia oddziałom radzieckim udało się pokonać most Moltkego i przypuścić szturm na Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Później tego samego dnia, zająwszy siedzibę Gestapo, Rosjanie ruszyli na Reichstag. Bitwa o Reichstag była jedną z ostatnich walk przy zdobywaniu Berlina. Po zajęciu słynnego budynku, dwóch żołnierzy radzieckich zatknęło flagę radziecką na jego szczycie. Opanowanie budynku w całości zajęło jeszcze dwa dalsze dni. Pozostała w mieście grupa 10.000 żołnierzy niemieckich pod dowództwem generała Helmutha Weidlinga była spychana do stale kurczącego się terenu w centrum miasta. 2 maja, w dwa dni po popełnieniu samobójstwa przez Adolfa Hitlera, wszystkie siły niemieckie pozostałe w Berlinie otrzymały rozkaz poddania się oddziałom radzieckim. Wśród żołnierzy radzieckich pragnienie zemsty było powszechne. Zgwałcono wiele niemieckich kobiet. Wiele z nich zmarło lub popełniło samobójstwo. Po kapitulacji radziecka administracja wojskowa próbowała powstrzymać akty przemocy i przywrócić miastu życie cywilne.